Της Ευχομαι. Του Νίκου Κυριακίδη.

Τα κορίτσια τρώνε
Σχεδόν κοιμούνται μασουλώντας
 Βράχια, περαστικοί, ωράρια
Να, ο προορισμός μιας γυναίκας
Πρέπει να μάθω τ’όνομα
Κάποιας νύμφης, νεράιδας, ξωτικού
Τους μιλάω με τα καθημερινά μου
Μελαγχολούν άξαφνα

Ας μ άρεσε,
 δεν ήταν μοιραίο
 Κουτουλούσε απ την κούραση
Εγώ μπλεγμένος μες τα φίδια μου
Είχα χρόνο για χάσιμο
Έχανα ανώδυνα χρόνο
 Θα πρέπει να διαλύσω κι αυτά τα σπίτια
Υγρά, κακοχτισμένα, βρώμικα
 Πρέπει να μάθω πως οδηγούν μπουλντόζα
 Αλλά τεμπέλης ήμουν πάντα
Έτσι, μπήκα σ ένα ΚΤΕΛ ...

 Έκλεισα τα μάτια
την ονειρεύτηκα ξεκούραστη
Να τρώει ζωηρά
Να ποζάρει πια στα βράχια.
 Δεν ειναι χταπόδι, ένα κορίτσι είναι
Να κερνάει σ ένα καινούργιο σπίτι
Κάθε περαστικό που αυτή διαλέγει
Πιο ήρεμη
Να μη δουλεύει τόσο
Να γελάει με καινούργια ονόματα που μαθαίνει
Μυθολογικά, περίεργα
Όλα αυτά, να έχει


Νομίζω πως τρακάραμε
 Πρέπει να αιμορραγώ
Είμαι και μόνος
 Χωρίς τα φίδια μου
 Γύρω μου όλοι ήρεμοι
Αυτή, γλύτωσε


Νίκος Κυριακίδης