Εαρινή Αστική Βραδιά.

ph. Ed van der Elsken

Η πόλη κατάφερε να γίνει

πιο βαρετή

 απ' τα σκουπίδια της.

Υποψιαζόμασταν

το πράσινο των κάδων 
 πίσω από τους όγκους

ιδιοφυών απορριμάτων  που

τους ξεχείλιζαν.

Ιριδίζουσες και φωσφόριζε

σκουπιδοσακούλες

έσκαγαν.

 Μπουμπούκια μιας βιαστικής και σαρκοφαγας άνοιξης. 

Οι χυμοί τους λιώναν την άσφαλτο.

 Ξυπνούσαν

 ξεχασμένες στους αιώνες υποχθόνιες

 Αουρόρες.

Κρατούσες τα χέρια σου κλειστά.

Προσπάθησα να σε κρύψω στην αγάπη μου

μα σου μάτωσε  τα χείλη

και σου έσχισε την γλώσσα.

 

"το χάος δεν θα φορέσει ποτέ

φανελένια πυτζάμα και παντόφλες,

κι αυτό είναι κάτι που η στοργή

δεν  το συγχωρεί "   μίλησες.
 

Η πόλη κατάφερε να γίνει

πιο βαρετή

 απ' τα σκουπίδια της.

Κουρελιάζαμε την ηλεκτρική ομίχλη

που μας χάιδευε απαλά τα πόδια.

Σέρναμε τα λάφυρα μας σπίτι.

Ένα κασόνι

Τρία άδεια μπυρομπούκαλα,

και μια σπασμένη βαλίτσα. 

"Μακάρι να τους είχαμε σπάσει όλες τις βιτρίνες"
μου ψιθύρισες πριν κοιμηθείς. 

 

Καθαρό βρακί έβαλες???

Που πας??
Καθαρό βρακί έβαλες??

Εύκολος είναι ο δρόμος για τον Άδη.
Πας εκεί με κλειστά τα μάτια.
Είναι ο μόνος δρόμος που δεν θα χάσεις ποτέ.

Μα πρόσεξε να φοράς καθαρό βρακί...
κι όχι τρύπια κάλτσα!

Ξεχασμένη συμβουλή πια, παρωχημένη.

Σκαλωμένη σε ρυτίδες γιαγιάδων.
Γιαγιάδες που στη ζωή τους, ζύμωναν με το θάνατο
τα ψωμιά της μέρας.
Δεν τον φοβόταν τον νεκρό,
τον έπλεναν , τον έντυναν και τον φιλούσαν.
Κι όσες ξέμειναν,περιμένουν την σειρά τους
με φόβο μην δεν τις βρει καθαρές και κομψές.
Η αξιοπρέπεια του τέλους.
Μη σε γελάσουν οι γιατροί κι οι νοσοκόμες.
Μη συναντηθείς με τους βιαστικά συχωρεμένους
και πιστέψουν πως ξέπεσες στον επίλογο.
Μη προσβληθεί ο χάρος και σε βάλει τρίτη θέση.
Μη η βαρκούλα σου δεν φύγει ποτέ.
κι απομείνεις στην λάθος όχθη ακίνητος αναχωρητής.

Καθαρό βρακί... κι όχι τρύπια κάλτσα!

Τώρα ζούμε τις εποχές που αφού είπαμε τον νεκροθάφτη κουφάλα
αποφασίσαμε να μην πεθάνουμε ποτέ.

Κι είναι αλήθεια,
κάποιοι δεν θα λιώσουμε στα χώματα.
Θα περιφερόμαστε μέσα στον ιστό,
στοιχειά,
άβαταρ κουρελιασμένα,
χωρίς updates,
μουγκοί, και σκονισμένοι.
Ούτε βάρκες, ούτε Χάροι.
Ούτε κάλτσες φαγωμένες.
μόνη τρύπα εμείς σε κάποιο αναλογικό μυαλό

Τι σημασία έχει το βρακί αν
δεν σ' απολύσει το πανηγύρι??

 Μουσική υπόκρουση.

 

Hμιτελή όντα

Η νύχτα μάζευε
το χαλασμό της μέρας σου.
Εκτρωματικές κυήσεις
μιας αλήθειας
που δεν βύζαξες ποτέ,

σκάλωναν στα ρούχα σου

 και σέρνονταν στο πάτωμα. 

Κλείδωνες τα ημιτελή όντα στα παραμύθια
κι αυτά βουβά κρατούσαν ήσυχο τον ύπνο σου.

Το πατρικό

 Δεν σου είπα τίποτα από αυτά
που είδα εκείνο το βράδυ.
Δεν λαχτάρισες να μάθεις τι υπάρχει εκεί έξω.
Ξερίζωνες τα δόντια σου
και τα 'κρυβες στο στρώμα.

"Το σιδερωμένο πουκάμισο
κάνει τις συναλλαγές ανέπαφες"

 
Ατάραχα τα μαλλιά σου απλώνονταν
 στο μαξιλάρι
κι αυτό σου γέμιζε τα αυτιά με πούπουλα.

 "Λίγοι είναι αυτοί
που φεύγουν από το πατρικό,
οι σώφρονες διαπραγματεύονται αργίες"

Τρυφερό κληροδότημα.

 Ύπουλο έπαθλο,

η συνήθεια.

Θα σου χαϊδεύει

τ άντερα μέχρι να γίνουν σκόνη.

Μόνο  ο δρόμος θα σε σώσει από τα χώματα.

Μην την προσεύχεσαι την μοίρα σου,

   εκτέλεσε την.

Αράχνες. Ένα παραμύθι.

Μια φορά, και σ' έναν αγέννητο καιρό...

εκατομμύρια αράχνες έπεσαν από τον ουρανό.

 Έφτιαξαν πόλεις,

μέσα σε στόματα που στέκονταν στεγνά.

Το ένα μετά το άλλο,

 κεφάλια αφέθηκαν στο μετάξι.

Μακάρια, σε φωτεινή τυφλότητα.

Λευκός μανδύας, έχτισε τα σώματα

σε παγωμένο χορό.

-Όμορφα που ξεκουράζει η ακινησία...

-Ήρθαν οι άγγελοι  να ταξιδέψουν την ψυχή μας...

-Είναι αυτή η λύτρωση που καλέσαμε να ρθει;;

-Καμιά σάρκα δεν θα είναι της ψυχής μας φυλακή...

Ξεφλούδισαν τα λόγια, φουσκωμένοι σοβάδες

 σε ενδοκρανιακά ντουβάρια.

Τα μάτια γίνηκαν  βαμβάκι.

Δεν μείνανε αυτιά να ακούσουν μουσική.

Ούτε στομάχια να πεινάσουνε ψωμί.

Τα χάδια κλάψαν, ορφανά από τα χέρια,

και σώμα δεν γέννησε ποτέ πια ψυχή.

Η λευκή ευδαιμονία

κατασπάραξε ανένοχα, όλες τις σάρκες,

και έμεινε το τίποτα. 

Εκατομμύρια αράχνες έπεσαν από τον ουρανό.

Απάντηση

σε στόματα γεμάτα παρακλήσεις,

και δάχτυλα που γύρναγαν ρολόγια. 

Όλα τα κεφάλια βούτηξαν στο μετάξι,

λιμαίνοντας τη φωτεινή τυφλότητα.

Λευκός μανδύας έγδυσε  τα σώματα,

και τα άφησε να στέκουν παγωμένα.

Κανείς δεν έζησε καλά ούτε καλύτερα.

 Κανείς δεν έφυγε ταξίδι.

Όλα σταμάτησαν, χάθηκαν στο χώμα,

και ποτέ δεν υπήρξε πια φωνή να τους θυμάται.

Τέλος.

 

 

 

 

Homo Almost-humanicus

Περπατάω με τα χέρια.

Η εγκεφαλική μου μήτρα,

παρεκκλίνει του άξονα της

και με αποκηρύσσει.

Περπατάω με τα χέρια.

Το μουνί μου στάζει φαιά ουσία,

κρανίο αναμορφωμένο

που ντροπαλά μοιράζει ροζουλί  ζελεδάκια.

Περπατάω με τα χέρια.

Φερομόνες βάφουν τον ουρανό μωβ,

 ο δρόμος γεμίζει

ευφυείς  μικροοντότητες.

Ένα πρωτόνιο τρία κουάρκ.

Δυο πρωτόνια οκτώ κουάρκ.

Το πνεύμα γίνεται ύλη

κι η ύλη το ξερνάει στον υπόνομο.

Περπατάω με τα χέρια.

Φτύνω την βαρύτητα στη μούρη.

Κάνω το κοσμικό άλμα.

Τα θεμελιακά δομικά μου στοιχεία

 μεταλλάσσονται.

Γίνομαι θρεπτική σούπα.

 Από μένα μπουσουλάει η επόμενη ράτσα.

Η ασυνεπής συνέχεια

των σχεδόν-ανθρώπων.

Homo Almosthumanicus

Περπατάω με τα χέρια

κι αυτό ήταν κάτι αναπόφευκτο. 

Υπότιτλοι.

Αυτή η πόλη

δολοφόνησε τα παπούτσια μου.

Με περπάτησαν πολλά χρόνια.

Ανόμοια μεταξύ τους

 διαφορετικά απ' όλα τα άλλα.

Μ' άρπαζαν απ' το κρεβάτι

να με πάνε εκεί που ονειρευόμουν

μα πάντα με φτάναν εκεί που έπρεπε να είμαι.
Αυτή η πόλη τιμώρησε
τα παπούτσια μου.
Ανεπαίσθητη απώλεια
μες τη βοή
χωρίς θρήνους.
Ακούμπησε για πρώτη φορά
το πέλμα άσφαλτο.
Βαφτίστηκε μ' αποτσίγαρα
 γυαλιά και κάτουρα.

Ολισθαίνω στις ένοχες της μάζας.
Διαβάζω τον κόσμο δια της αφής

δίχως υπότιτλους.

-Αληθεια 
 χρειάστηκες ποτέ υπότιτλους για να καταλάβεις

την απελπισία;;

 το γέλιο;;

 το γαμήσι;;

 το νερό;;

Τα θεμελιακά δομικά του στοιχεία είναι τόσο μικρά, που για τη δική μας αντίληψη είναι μόλις κάτι παραπάνω από το τίποτα - See more at: http://thebookoflife.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF/#sthash.tNgY4dNb.dpuf

Τα θεμελιακά δομικά του στοιχεία είναι τόσο μικρά, που για τη δική μας αντίληψη είναι μόλις κάτι παραπάνω από το - See more at: http://thebookoflife.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF/#sthash.tNgY4dNb.dpuf

Τα θεμελιακά δομικά του στοιχεία είναι τόσο μικρά, που για τη δική μας αντίληψη είναι μόλις κάτι παραπάνω από το - See more at: http://thebookoflife.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF/#sthash.tNgY4dNb.dpuf

Τα θεμελιακά δομικά του στοιχεία είναι τόσο μικρά, που για τη δική μας αντίληψη είναι μόλις κάτι παραπάνω από το - See more at: http://thebookoflife.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF/#sthash.tNgY4dNb.dpuf

 

Εγκαίνια

       Κυρίες και κύριοι

Η σταθερή άνοδος στην ποιότητα 

και την ποσότητα των προσπαθειών μας

μας βοηθά να προετοιμάσουμε
 και να αφομοιώσετε τις καλλίτερα δυνατές
 συνθήκες για την επίτευξη του έργου μας.

Χειροκρότημα 

  Η επιμέλεια της οργάνωσης
 και προπάντων,
 η παρούσα δομή του συστήματος αυτού,
συμβάλει με τρόπο αποφασιστικό 
στο να σηματοδοτήσει ένα δυναμικό σύστημα αντιμετώπισης
 των νέων μεγάλων απαιτήσεων
 του καιρού μας.

  

    Χειροκρότημα 

 Τα ιδεολογικά κριτήρια
  και  η βαθιά αγάπη για την πατρίδα
 συνδυασμένα με την αναπάντεχα  ενθουσιώδη
   ανοχή των λαϊκών μαζών στις σχετικές επεξεργασίες, 
μας  υποχρεώνει να προσδιορίσουμε 
και να καθορίσουμε 
τις διάφορες μορφές 
μονιμοποίησης  της επιρροής μας.

  Χειροκρότημα

Η καθημερινή πρακτική
έχει αποδείξει ότι το δυνάμωμα 
και η επέκταση της

προληπτικής καταστολής
 εγκαινιάζουν μια διεργασία
 που συμβάλει στο να τελειοποιήσουμε
 ένα γενικότερο σύστημα
  κοινωνικής αταραξίας

   Qui tacet consentit.

 

           Ψαλίδι  - κορδέλα  -  χειροκρότημα  

Στο λέω φίλε.

-Στο λέω φίλε.

 Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι.

Ότι και να τους δώσεις
 κάτι θα βρουν παραπάνω για να παραπονιούνται.

-Μακάρι να ήμουν ευχαριστημένος με ότι έχω,

αλλά και πάλι να είσαι ευχαριστημένος
με ότι έχεις,

 είναι σημάδι ότι είσαι βαρετός.

-Άκουσες τι σου είπα διάολε;;;

-Μόλις τώρα,
 μου απέδειξα ότι έχω δίκιο.