Δεινόσαυρος

Η ενοχλητικά μονότονη βροχή,

έκανε τον δεινόσαυρο να σκοντάψει στην νοσταλγία.

Κουτρουβαλιάστηκε και κατρακύλησε  με θόρυβο.

Ένα κρεάτινο βουνό

απελευθερωμένο απ την αιωνιότητα

κι υποκύπτοντας στη βαρύτητα

έπεσε θύμα της μυωπίας

και της 
διαχειριστικής του ενσυναίσθησης,

παρασέρνοντας μαζί του:

 πορσελάνινα  φλοράλ  φλιτζανάκια, 

τεχνητό  γκαζόν, 

ατμομηχανές,

περουκίνια,

καλές προθέσεις,

αιμορροΐδες

καριέρες στο σανίδι,

τανκς,

τον Καβάφη,

ντουλάπες

δονητές

κατά συρροήν δολοφόνους, 

μητέρες,

συστημικούς φαλλούς,

συνάχια,

προδοσίες,

μηλόπιτες,

κέδρους,

πιγκάλ,

εμμηνοπαυσιακά  χόμπι αγιογραφίας,

αποστραγγισμένα  πάθη
 θεραπείες φαλάκρας,

προλεταριακές υπομονές, 

διαφωνούντα αιδοία,

αντιβιώσεις,

τερλίκια,

κονδυλώματα,

το φαντασιακό  βαρίδιο,

καλάμια ψαρέματος,

αγελάδες,

ποδήλατα,

υποκοριστικά ,

σοκοφρέτες,

μίξερ και ηλεκτρικές κουβέρτες.

Το κρεάτινο τσουνάμι απορροφούσε

ανένοχα

 -και πολύ φοβάμαι αδιάφορα- 

μα πάντα εγκλωβισμένο στη φυσική του χάρη κι ορμή,

όλη την ανθρώπινη επιμέλεια και προσαρμογή,

αφήνοντας πίσω του,

ισοπέδωση,

έδαφος καθαρό κι αφράτο.

Και τρεις σελίδες κενές, 

να γεμίσουν καμιά ντουζίνα επιζώντες.

Όταν η ο δεινόσαυρος σταμάτησε να σέρνετε,

πάνω απ το μωλωπισμένο του κεφάλι 

βούιζαν  οι μέλισσες κι ο μύθος του.

Έμεινε εκεί γι' αρκετές ώρες.

Εξάλλου και να σηκωνόταν τι είχε να κάνει;;

Η βροχή είχε σταματήσει εδώ και μέρες

Ο ήλιος κυνηγιόταν με το φεγγάρι κι αυτό τον νύσταξε.

Ίσως βέβαια να ήταν κι η διάσειση απ΄ το πέσιμο.

Ίσως να του πέσε βαρύς ο πολιτισμός στο στομάχι.

Ποιος ξέρει;;

Έσπασε τις αρθρώσεις των δακτύλων του τρεις φορές από συνήθεια,

άφησε και μια μακρόσυρτη  πορδή μπας και ξεφουσκώσει...

και κοιμήθηκε.