Πόετρυ ιν αουρ σέντερι

ph. Susannah Benjamin

Κάποια μέρα
θα μαζευτούμε όλοι εμείς
που γράφουμε ιστορίες, ποιήματα
ενάντια στην άρχουσα τάξη,
αλλά μας καταδέχεται μόνο η google και το blogspot,
θα δώσουμε ραντεβού έξω από ένα μαγαζί με κυνηγετικά είδη
και θα το ληστέψουμε.

Στη συνέχεια θα πάμε στην πιο κοντινή κωμόπολη που θα βρούμε στο χάρτη
θα σφάξουμε το δήμαρχο
(εκτός αν είναι κκε),
Θα κρεμάσουμε το δημοτικό συμβούλιο απ’ την καμπάνα της εκκλησίας
και θα τρέχουμε γυμνοί στο δρόμο.
Οι πιο ντροπαλοί από εμάς,
θα τυλίγονται με βυζαντινές σημαίες
και θα χτίζουν οδοφράγματα στους κεντρικούς δρόμους
Οι πιο έξυπνοι
θα φτιάχνουν ναρκωτικά
στο υπόγειο του τοπικού αστυνομικού τμήματος,
Θα τεστάρουν το md στους μπάτσους
για να τους σκάσουν επιτέλους feelings
και το lsd στους φασίστες
γιατί δικαιούνται και αυτοί να δουν τη  νίκη του φασισμού
πριν τους κάνουμε σουβλάκια
και τους ταίσουμε με το ζόρι στους χορτοφάγους.
Θα βιάζουμε αβέρτα
γάτες και ανθρώπους,
Θα βγάζουμε selfies
με το κεφάλι του δημοτικού συμβούλου του Ποταμιού
και θα τις ανεβάζουμε στο φεισμπουκ.
Για κάθε ριπορτ
θα καίμε και ένα σπίτι της πόλης
ή θα σκοτώνουμε έναν άνθρωπο
μέχρι να μείνουμε εμείς,
τα όπλα μας,
τα οδοφράγματα
και τα αλογάκια της παναγίας.

Τότε θα σημαδέψουμε τον στρατό της κυβέρνησης
που θα έχει περικυκλώσει από ώρα την πόλη
και θα πατήσουμε την σκανδάλη
ευχαριστημένοι με το ότι δε θα βρεθεί ούτε ένας πολιτικός χώρος να μας στηρίξει.

κι ας γίνει ότι γίνει τέλος πάντων.

***

Κι έτσι η ιστορία θα γραφτεί
πάνω σε λαμαρίνες και διαφορικές εξισώσεις
Δεν θα ντυθεί την ποίηση
που είναι δεμένη στα
μάτια των ανθρώπων
και τρώει τα νύχια της σκάβοντας
πάντα τον ίδιο λάκκο

Καταγεγραμμένοι θα
χαζεύουμε τους κρεμασμένους να
ηχούν σαν ποτήρια που τσουγκρίζουν σε γιορτή
Γυάλινοι θα  μας καθρεφτίζουν
να παρακαλάμε τα σκυλιά και τα δέντρα να μας γράψουν ωδές
να τις ακούμε με τα νεφρά και τις χολές μας
τις ουρήθρες και τους σιελογόνους αδένες 

Κάθε μέρα θα μαζευόμαστε
εκεί απ όπου δεν φεύγουμε ποτέ
Συλλέγοντας κάλυκες
και γόπες απ’ το χώμα
Στερημένοι από μολύβια και πληκτρολόγια,
θα δαγκώνουμε λέξεις πάνω στα πετσιά μας,
βλέποντας τα οδοφράγματα να βουλιάζουν στην πίσσα.
-Εμείς τα κτίσαμε;;
Τ’ αλογάκια της Παναγίας;;
Οι χρησμοί;;
Τα ψίχουλα;;

-Ποιος θυμάται πια;;

Υστερόγραφον

Η ποίηση δεν είναι  παρθένα
Δεν κουράζεται, μα πλήττει
Σαν καλοταϊσμένο σκυλί σαλονιού.
Αφήστε τα εσώψυχα και ταΐστε την σωθικά
Η ποίηση δεν είναι χορτοφάγα.

Το κείμενον είναι αποτέλεσμα συνεργασίας

με κύριο Φώνδα Θέατρο Δρόμου