Homo Almost-humanicus

Περπατάω με τα χέρια.

Η εγκεφαλική μου μήτρα,

παρεκκλίνει του άξονα της

και με αποκηρύσσει.

Περπατάω με τα χέρια.

Το μουνί μου στάζει φαιά ουσία,

κρανίο αναμορφωμένο

που ντροπαλά μοιράζει ροζουλί  ζελεδάκια.

Περπατάω με τα χέρια.

Φερομόνες βάφουν τον ουρανό μωβ,

 ο δρόμος γεμίζει

ευφυείς  μικροοντότητες.

Ένα πρωτόνιο τρία κουάρκ.

Δυο πρωτόνια οκτώ κουάρκ.

Το πνεύμα γίνεται ύλη

κι η ύλη το ξερνάει στον υπόνομο.

Περπατάω με τα χέρια.

Φτύνω την βαρύτητα στη μούρη.

Κάνω το κοσμικό άλμα.

Τα θεμελιακά δομικά μου στοιχεία

 μεταλλάσσονται.

Γίνομαι θρεπτική σούπα.

 Από μένα μπουσουλάει η επόμενη ράτσα.

Η ασυνεπής συνέχεια

των σχεδόν-ανθρώπων.

Homo Almosthumanicus

Περπατάω με τα χέρια

κι αυτό ήταν κάτι αναπόφευκτο.