Όνειρο

ph. isa marcelli

Το αγόρι έφτιαχνε μουσική

χτυπώντας τις παλάμες στο στέρνο του

Μου μίλησε δείχνοντας με με το δάχτυλο

 Μπουκιά μπουκιά κι απ' το στόμα ανακαλύψαμε πως έχουμε ψυχή 

Μπουκιά μπουκιά κι απ' το στόμα φτάνουμε στο θάνατο 

Μπουκιά μπουκιά και σ' άλλο στόμα γινόμαστε ζωή.

Βρήκα τις μνήμες για να σταθώ πλάι σου

Βγάλε τη μάσκα σου κι έλα να πεθάνεις μαζί μου

Ο χρόνος είναι ένας λεκές στην αιωνιότητα

Αστιγματισμός

ph. wim delvoye x ray

Με τον εραστή μου γιορτάζουμε τις μνήμες 
που δεν γεννήσαμε πότε.

Τις βαφτίζουμε και τις φυτεύουμε σε γλάστρες στο μπαλκόνι.

"Σε άγγιζα στον ύπνο μου και ξύπνησα χορτάτος"
  μου μιλάει αυτός.

Όταν δεν με κοιτά, βάζω τρικλοποδιά με το δάκτυλο  στους περαστικούς.

Του, τους δείχνω να γελάει.

"Μουρλό μου" 
 προσεύχεται αυτός.

Με διυλίζει τ' απογεύματα,
 μ' απλώνει στον καναπέ.

Πασπατεύω πρόστυχα τ' απλωμένο αποτέλεσμα,
 συμφωνώ.

Γι αντάλλαγμα , του μαθαίνω ν' αγαπάει  τις καταιγίδες.

Με την γλώσσα  αρπάζω τις τελείες και τις τραγουδώ γραμμές

ευθείες, 
καμπύλες,
 κόκκινες,
 αλμυρές,
 ζεστές,
 συρμάτινες

 τέμνουν,  εξάπτουν, ενώνουν, γεμίζουν.

"Ζηλεύω" 
χαμογελάει αυτός.

 Με τον εραστή μου γιορτάζουμε τα μάτια που δεν γιατρέψαμε πότε.

Τα τρίβουμε και τα φιλάμε,
 τα φορτώνουμε

σε έκτροπες τροχιές,
 το φως ανάποδα να καβαλάνε.

 "Ευχαριστώ"
 ονειρεύεται αυτός.