 |
| art Joel-Peter Witkin |
Η αγάπη είναι ένας μικρός, τυφλός σάκος που κρέμεται
ανάμεσα στο λεπτό και το
παχύ έντερο.
Μια ενοχλητική απόφυση.
Ένα άχρηστο
υπολειμματικό όργανο.
Βουτάω τα χέρια μου μέσα στην κοιλιά της και την ψάχνω.
Ξεκαρδίζεται και σπαρταράει, γαργαλιέται.
Σταματάω.
-Σειρά μου τώρα, λέει.
Χώνει
τα χέρια της να με ξεκοιλιάσει.
Τραβάει μέτρα από υγρές
κόκκινες κορδέλες
που γυαλίζουν στον απογευματιάτικο ήλιο.
Τις ξεμπλέκει και τις
ψάχνει σπιθαμή προς σπιθαμή.
Τις φοράει γιορντάνια στο λαιμό της και τραγουδάει.
-Θα την βρω μου λέει και καμαρώνει
…θα την βρω πρώτη..
Σταματάει απότομα δείχνει
ότι βαρέθηκε.
Βάζει τα σωθικά στην θέση τους και σηκώνεται.
-Θα κάνω καφέ και θα μου βάψεις τα νύχια των ποδιών
μου.
-Θα σου τα βάψω αλλά εσύ θα με ξυρίσεις
Είμαι προσεκτικός με το βερνίκι .Δείχνει ευτυχισμένη .
Φυσάω τα δάχτυλα της μέσα στην χούφτα μου και
αυτή ρουφάει
τον καφέ με θόρυβο μέσα από την κούπα.
-Σειρά σου
τώρα της ψιθυρίζω και βολεύομαι στην πολυθρόνα
Μου κουνάει το ξυραφάκι
ναζιάρικα
-Με εμπιστεύεσαι;;; ρωτάει
-Σε εμπιστεύομαι …απαντώ
Μου ανοίγει τα πόδια και γεμίζει πλούσιο αφρό τα σκέλια
Οι κινήσεις της απαλές, αλλά με τρομάζουν.
Με κοιτάει χαμογελαστή
-Αυτό είναι το πρόσωπο. Πίσω από αυτό κρύβεται η αγάπη.
Βρίσκεται πιο κοντά της, από ότι
αυτό στο κεφάλι σου.
Τελειώνει πριν αντιληφθεί τον φόβο μου.
Με σκουπίζει τρυφερά
Με φιλάει στο μέτωπο .
-Θα ετοιμάσω βραδινό δηλώνει αποφασισμένη
Κοντοστέκεται στην πόρτα
της κουζίνας
-Με γαμάς;;; ρωτάει με θλιμμένα μάτια
-Σε γαμώ…
-Θα με γαμάς για πάντα;;;
-Ναι για πάντα…
-Ορκίσου!
-Ορκίζομαι!
Δείχνει ξανά ευτυχισμένη.
Ο θόρυβος και οι
μυρωδιές από την κουζίνα με
νανουρίζουν γλυκά.
