Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Πόλεις- Κράτη

ph. Gilles Peress

Ο χρόνος σχεδιάζει μέσα μου  μικρές πόλεις- κράτη.
Αυτόνομες και εμπόλεμες.
Όλες με τον ίδιο  κάτοικο χωρίς όνομα,
κλωνοποιημένο κατά εκατοντάδες.
Ισοπεδώνονται και ξεκληρίζονται
σε  πολέμους εμφύλιους.
Χωρίς εκεχειρίες και χειμώνες.
Χωρίς ρολόγια,  χωρίς Θεούς.


Όσους καίνε το βράδυ στις φωτιές τους  
τόσους βρίσκουν το πρωί κουλουριασμένους στις πλατείες.
Tους βάζουν στην σειρά τους δίνουνε ασπίδες και σπαθιά ,
 τους στέλνουνε στη μάχη.
Ο εχθρός είναι αδιάφορος ,ο εχθρός είναι όλοι
ότι χάσουν σήμερα θα το κερδίσουν αύριο.
Ο εχθρός θα είναι πάντα εκεί.
Kαμιά γέφυρα δεν χτίζουνε,
 δεν φυτεύουνε χωράφια
δεν πεινάνε ,
 δεν διψάνε,
δεν ερωτεύονται,
δεν βυζαίνουνε μωρά
δεν κουράζονται ποτέ.


Ο χρόνος σχεδιάζει μέσα μου  μικρές πόλεις- κράτη.
Δεν είμαι μάγισσα, δεν είμαι θαύμα
δεν είμαι βασίλισσα, δεν είμαι έρημος. 
Είμαι χώρος συναφής.
Πεδίο  αδιαίρετο
για να ματώνουν τα παιδιά μου.

Ο χρόνος σχεδιάζει μέσα μου,
δεν τραγουδάει, δεν θρηνεί,
δεν συλλαβίζει λέξεις.
 Δεν θυμώνει , δεν γελά.
Ο χρόνος μου σχεδιάζει.



 

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Πορνομύστες

unknown

πόσες μοναξιές παίρνω μαζί μου
από  σώματα που βιάζονται να φύγουν 
είναι τα πιο πεινασμένα. 
με μάτια που  σε ψάχνουν για να τα κοιτάξεις
παρακαλάνε στο στόμα τους να στάξεις λίγο σάλιο


 στον σπασμό το σώμα γίνεται βούτυρο
 βελούδινο , μαλακό, λιπαρό
 δεν χρειάζεσαι μαχαίρι,  το κόβεις με τα δάχτυλα
 παίρνω μόνο την μοναξιά 
 αλμυρή, στυφή μερικές φορές πικρή
  όταν τα σώματα παγώσουν
  τους κρατώ το χέρι
  τα φιλώ στο μέτωπο
  τα παρακαλώ να μείνουν
  δεν θέλω να τα κρατήσω δικά μου
  θέλω να νιώσουν αγαπημένα


  ξέρεις
  είναι ευάλωτα τα σώματα χωρίς την μοναξιά τους
  λίγα αντέχουν μέχρι το τέλος χωρίς αυτήν.